Πώς θα μας φαινόταν αν όλη μας η ζωή ήταν μια καραντίνα;
Όλοι στη ζωή μας, έχουμε συναντήσει κάποιο πρόβλημα, κάποια δυσκολία, άλλοτε μικρότερη και άλλοτε μεγαλύτερη. Το σίγουρο είναι, πως κάθε πρόβλημα φαντάζει πιο μικρό, κάθε φορτίο πιο ελαφρύ, όταν έχουμε γύρω μας πρόσωπα, που είναι έτοιμα να μας προσφέρουν την αγάπη, τη βοήθεια, το σεβασμό και τη συμπαράσταση τους. Όλοι μας θέλουμε να βιώνουμε την αποδοχή των συμμαθητών μας, των δασκάλων μας, των γονέων μας, της κοινωνίας μας και πόσο στενοχωριόμαστε, όταν κάποιος μας μειώνει ή μας προσβάλλει ή αποφεύγει την συναναστροφή μας.
Ας σκεφτούμε τώρα τι θα μπορούσε να νιώθει ένα άτομο με ένα κινητικό πρόβλημα, που του στερείται η ευκαιρία να περπατήσει, να τρέξει, να κινηθεί με άνεση σε χώρους που όλοι εμείς καταφέρνουμε να φτάσουμε χωρίς κόπο και σκέψη. Και σαν να μη του φτάνει ο καθημερινός αγώνας, που δίνει σε μια σκληρή πραγματικότητα με απροσπέλαστα κτίρια και δρόμους, έχει να αντιμετωπίζει τον αποκλεισμό από τις παρέες των συνομηλίκων του… Όλη του η ζωή, μια καραντίνα!…
Σήμερα, 3 Δεκέμβρη «Παγκόσμια Ημέρα ΑΜΕΑ», επιχειρήσαμε να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών με Αναπηρία, δοκιμάσαμε να προσεγγίσουμε την καθημερινότητά τους και προσπαθήσαμε να μοιραστούμε τον αγώνα τους, ώστε αύριο να κάνουμε την κοινωνία μας πιο δεκτική, πιο φιλική, πιο ενταξιακή για όλους.
Ας πάρουμε παράδειγμα από τη γενναιότητά τους, για να υιοθετήσουμε μια αισιόδοξη στάση ζωής, που δεν εστιάζει στις αδυναμίες, αλλά στις δυνατότητές μας.
